Just give me till then to give up this fight

Ang drama ng title ng bruha. Susubukan kong maging hindi madrama.


Okay. There are so many things I want to talk about. My mind is full of words running around, waiting to be written. My heart is full of emotions, ready to burst.



Gusto kong tumawa, humalakhak ng sobra. Pero gusto ko ring umiyak, yung tipong puno na ng uhog yung ilong ko sa kakangawa. Ang daming beses na nararamdaman ko na naluluha na ako. Pero di ko magawang umiyak.

Ang nakakapambobo pa doon ay mababaw yung mga dahilan kung bakit ako naluluha.

Gusto kong umiyak noong nanalo si Obama. Gusto kong umiyak noong pinasalamatan niya ang asawa niya at sinabi niya sa buong mundo yung "the love of my life".
Gusto kong umiyak noong malaman ko na hindi ko magiging kaklase sina Chris at Lv.
Gusto kong umiyak noong may nakita ako isang lolo at lola sa daan, namamasyal at magkahawak kamay.
Gusto kong umiyak noong napadaan ako sa isang lugar na puno ng mga alala, at alam kong hindi na mauulit ang mga iyun.
Gusto kong umiyak noong magkasama kami ng nanay ko sa SM at sabi niya na siya ang magbabayad noong isang sapatos na gusto ko.
Gusto kong umiyak noong nanunuod ako ng "Big Love".
Gusto kong umiyak noong nakarinig ako ng balita mula sa isang kaibigan.
Gusto kong umiyak noong nabasa ko yung text ni Jk ng pagpapasalamat.

Naiiyak ako. Pero hanggang doon lang. Hindi tumutuloy ang luha ko. Kaya siguro ako napapagod. Kaya siguro ako nabibigatan. Kaya siguro may nararamdaman akong kulang. Hindi pa ako umiiyak, halos dalawang buwan na. At kailangan ko na yata.

Pero ewan ko ba, ayaw tumuloy ng luha ko. Kaya siguro ako minumuta.

Buntong hininga.


Sabi ko na nga ba, ayoko ng madramang entry. Kanina ko pa iniisip kung papaano ko ito tatapusin na hindi madrama.

Kaya heto isang Shorkie Tzu


Isang mix breed ng Shih-Tzu at Yorkie. Gusto ko ng ganitong aso. Ang cute, di ba?

Hayan, matapos tayo sa cuteness! Horay!